De najaarsperiode: kalende bossen en winderige, berijmde vlakten… Een roestbruin ritselend tapijt om doorheen te waden, holle dalende wegen die hun geheim niet blootgeven als je wielen erover heen denderen. Een heerlijke tijd om te fietsen, regen of geen regen. En wat meer is, je hoeft er geen vliegtuig voor te nemen. Want de Benelux heeft nog steeds heel wat mooie landschappen te bieden, dat spreekt. Of je nu uit een oud geslacht van onverbeterlijke wielertoeristen komt of voor het weekend eens wat anders wil, zoek niet verder: op het web is het aanbod aan fietsvriendelijke sites de laatste jaren zowat geëxplodeerd – kijk maar: http://www.fietsroute.org
Haast alle fietsroutes in Vlaanderen, Wallonië en een hoop linken naar fietsroutes in het buitenland. Je kan je inschrijven op een nieuwsbrief die je voortdurend op de hoogte houdt van nieuwe fietsroutes. En er is ook een gastenboek waar je de bemerkingen van andere fietsers terug vindt. Voor elke fietsliefhebber!
http://www.fietspad.nl
Het fietsland bij uitstek is natuurlijk Nederland. Op deze site veel info over fietsen in Nederland natuurlijk, met o.m. honderden fietsroutes, arrangementen, reisverhalen van fietsers etc. Maar ook technische info over ligfietsen, kaarten, GPS en dies meer.
http://www.mobiel.be
Een West-Vlaamse vzw met een onverwacht aanbod aan fietsvriendelijke initiatieven zoals fietstochten met gids; Biking Mobielis, een equivalent voor Touring wegenhulp, maar dan voor fietsen; een cadeautje voor je grootouders: een cursus “leren fietsen voor volwassenen;” verder een “Bikewash” etc.
http://www.toerismevlaanderen.be (klik na taalkeuze op ‘fietsen’ in het menu)
Vlaanderen heeft een rijke wielertraditie die nu ook de recreatieve fietser aanspreekt. Maak gezapige fietsuitstapjes vanuit een vaste verblijfplaats en geniet van de regio met je partner, met het hele gezin of met vrienden. Je kan zelfs heel Vlaanderen in één grote lus doorkruisen via goed bewegwijzerde fietspaden op de ‘Vlaanderen Fietsroute’. Af te fietsen in een meerdaagse vakantietrip. Kortere cirkels zijn ook netjes afgebakend, mét verblijfplaatsen langs het parcours. Zodat je altijd weer op adem komt en kunt ‘bijtanken’ in hotels of budgetvriendelijke trekkershutten. Voor de bagage wordt gezorgd.
http://www.fietsersbond.be
Geen Link over fietsen zonder de fietsersbond. Als je geïnteresseerd bent in fietsbeleid, actualiteit, wetgeving enz. Leden krijgen een gratis rechtsbijstandsverzekering.
http://www.vlaamsewielrijdersbond.be
Wil je meer weten over competitie en het “wekelijks klassement laureaatschap voor wielertoeristen” dan is dit je stek!
http://www.b-rail.be/rnvn/N/info/luggage/train_and_bike.htmlhttp://www.b-rail.be/rnvn/N/excursions/bike/index.html
Trein en fiets: een haast natuurlijke combinatie, op de bovenstaande linken lees je waar je je fiets veilig kan stallen voor een kleine vergoeding, of een fiets huren aan het station.
Extra linken:
http://www.cycletours.nl/frames.asp
http://www.fietsenmoetkunnen.be
http://www.enroute-fietsreizen.nl
http://home.planet.nl/~honderd.cols
donderdag, oktober 09, 2003
maandag, augustus 18, 2003
Multi- of intercultureel ?
Dat onze samenleving multicultureel is, dat kan iedereen vaststellen die wel eens in een grote Vlaamse stad rondloopt. Mensen van alle kleuren en afkomst leven en werken hier. Maar is er ook sprake van interculturele contacten tussen de verschillende groepen van mensen ? Allicht wel, maar helaas toch nog veel te weinig. Hetzelfde geldt voor Karavaan: maken wij echt tijd vrij om het gesprek aan te gaan met andere culturen, zowel op reis als thuis? We weten dat diversiteit een rijkdom is maar halen die er nog niet echt uit.
Hieronder volgt een kort overzicht van wat Vlaanderen te bieden heeft aan ondersteunende organisaties: Centrum voor gelijkheid van kansen en racismebestrijding: http://www.antiracisme.be
Doen verder aan opvolging van het integratiebeleid van de overheid en wil een steunpunt zijn ter bestrijding van armoede, bestaansonzekerheid en sociale uitsluiting. Je vindt er ook alles over vreemdelingenrecht en de zg. ‘nieuwe migraties.’ Ten slotte bestrijden ze de mensenhandel en doen ze aan vorming en sensibilisatie
Cimic vzw: http://www.cimic.be
Het Centrum voor Intercultureel Management en Internationale communicatie biedt een uitgebreid cursuspakket en een heuse mastersopleiding van twee jaar. Daarnaast hebben ze een afdeling consultancy naar diversiteitbeheer toe.
Vlaams Minderhedenbeleid: http://www.wvc.vlaanderen.be/minderheden
Het Vlaamse minderhedenbeleid wil de gelijkwaardige participatie van etnisch-culturele minderheden aan onze samenleving. Het Vlaams minderhedenbeleid wil minderheden die legaal in ons land gevestigd zijn, de kansen en de mogelijkheden geven om als volwaardige burgers aan de Vlaamse samenleving deel te nemen. Daarnaast schept het ook de voorwaarden om minderheden die voorlopig in ons land verblijven, menswaardig op te vangen en te begeleiden in onze samenleving en dit met respect voor de fundamentele mensenrechten.
Vlaams minderheden centrum: http://www.vmc.be
Het aanbieden van structurele ondersteuning aan de integratiecentra- en diensten én het vluchtelingen- en woonwagenwerk: dat is één van de kerntaken van het Vlaams Minderhedencentrum. Het uitgangspunt is daarbij de etnisch-culturele diversiteit van Vlaanderen en Brussel. Het Vlaams Minderhedencentrum ijvert voor een harmonieuze samenleving, met basisrechten en gelijke kansen voor etnisch-culturele minderheden (allochtonen, vluchtelingen, mensen zonder papieren en woonwagenbewoners).
Forum van organisaties van etnisch-culturele minderheden: http://www.minderhedenforum.be
Het Forum van Organisaties van Etnisch-culturele minderheden is een koepel van verenigingen van etnisch-culturele minderheden, dit zijn allochtonen, vluchtelingen en woonwagenbewoners. Gedragen door de basis van het verenigingsleven, vervult het Forum het woordvoerderschap van deze groepen. Het Forum ontwikkelt gezamenlijke visies en standpunten en is de gesprekspartner voor de overheid voor alle materies die de etnisch-culturele minderheden aanbelangen.
Kleurrijk Vlaanderen: http://www.kleurrijkvlaanderen.be
Met het project, dat volgt uit de Kleurennota van 11 juli 2000, introduceert de Vlaamse regering het toekomstdenken in Vlaanderen. In 2001 werkten experts in zes visiegroepen rond de toekomstige uitdagingen op het vlak van leren, ondernemen, werken, cultuur, zorg en milieu. Deze Vlaamse Conferenties werden afgesloten met de ondertekening van het Pact van Vilvoorde. Los van de visiegroepen werd het Forum 21 als onafhankelijke denktank opgericht. De tien leden zullen pertinente vragen stellen die nieuwe invalshoeken bieden om te praten over onze toekomst. In 2002 en 2003 zal de regering het debat over de Vlaamse toekomst bij een ruim publiek aanwakkeren. U kan individueel of via uw vereniging of organisatie, uw ideeën geven of uw standpunt uiten. Kleurrijk Vlaanderen lanceert daarvoor verschillende thema's die telkens gedurende vier tot zes weken aan bod zullen komen. We zullen het o.a. hebben over mobiliteit, zorg, milieu, cultuurparticipatie en het belang van werken én leren.
Hieronder volgt een kort overzicht van wat Vlaanderen te bieden heeft aan ondersteunende organisaties: Centrum voor gelijkheid van kansen en racismebestrijding: http://www.antiracisme.be
Doen verder aan opvolging van het integratiebeleid van de overheid en wil een steunpunt zijn ter bestrijding van armoede, bestaansonzekerheid en sociale uitsluiting. Je vindt er ook alles over vreemdelingenrecht en de zg. ‘nieuwe migraties.’ Ten slotte bestrijden ze de mensenhandel en doen ze aan vorming en sensibilisatie
Cimic vzw: http://www.cimic.be
Het Centrum voor Intercultureel Management en Internationale communicatie biedt een uitgebreid cursuspakket en een heuse mastersopleiding van twee jaar. Daarnaast hebben ze een afdeling consultancy naar diversiteitbeheer toe.
Vlaams Minderhedenbeleid: http://www.wvc.vlaanderen.be/minderheden
Het Vlaamse minderhedenbeleid wil de gelijkwaardige participatie van etnisch-culturele minderheden aan onze samenleving. Het Vlaams minderhedenbeleid wil minderheden die legaal in ons land gevestigd zijn, de kansen en de mogelijkheden geven om als volwaardige burgers aan de Vlaamse samenleving deel te nemen. Daarnaast schept het ook de voorwaarden om minderheden die voorlopig in ons land verblijven, menswaardig op te vangen en te begeleiden in onze samenleving en dit met respect voor de fundamentele mensenrechten.
Vlaams minderheden centrum: http://www.vmc.be
Het aanbieden van structurele ondersteuning aan de integratiecentra- en diensten én het vluchtelingen- en woonwagenwerk: dat is één van de kerntaken van het Vlaams Minderhedencentrum. Het uitgangspunt is daarbij de etnisch-culturele diversiteit van Vlaanderen en Brussel. Het Vlaams Minderhedencentrum ijvert voor een harmonieuze samenleving, met basisrechten en gelijke kansen voor etnisch-culturele minderheden (allochtonen, vluchtelingen, mensen zonder papieren en woonwagenbewoners).
Forum van organisaties van etnisch-culturele minderheden: http://www.minderhedenforum.be
Het Forum van Organisaties van Etnisch-culturele minderheden is een koepel van verenigingen van etnisch-culturele minderheden, dit zijn allochtonen, vluchtelingen en woonwagenbewoners. Gedragen door de basis van het verenigingsleven, vervult het Forum het woordvoerderschap van deze groepen. Het Forum ontwikkelt gezamenlijke visies en standpunten en is de gesprekspartner voor de overheid voor alle materies die de etnisch-culturele minderheden aanbelangen.
Kleurrijk Vlaanderen: http://www.kleurrijkvlaanderen.be
Met het project, dat volgt uit de Kleurennota van 11 juli 2000, introduceert de Vlaamse regering het toekomstdenken in Vlaanderen. In 2001 werkten experts in zes visiegroepen rond de toekomstige uitdagingen op het vlak van leren, ondernemen, werken, cultuur, zorg en milieu. Deze Vlaamse Conferenties werden afgesloten met de ondertekening van het Pact van Vilvoorde. Los van de visiegroepen werd het Forum 21 als onafhankelijke denktank opgericht. De tien leden zullen pertinente vragen stellen die nieuwe invalshoeken bieden om te praten over onze toekomst. In 2002 en 2003 zal de regering het debat over de Vlaamse toekomst bij een ruim publiek aanwakkeren. U kan individueel of via uw vereniging of organisatie, uw ideeën geven of uw standpunt uiten. Kleurrijk Vlaanderen lanceert daarvoor verschillende thema's die telkens gedurende vier tot zes weken aan bod zullen komen. We zullen het o.a. hebben over mobiliteit, zorg, milieu, cultuurparticipatie en het belang van werken én leren.
GATS: Duurzaam toerisme is “onnodig handelsbelemmerend.”
Vakantie ! Wat zien we er telkens weer naar uit. Op reis, de wijde wereld in, ver of dichtbij doet er niet toe, als we maar even uit de dagelijkse sleur kunnen, nieuwe horizonten verkennen, genieten van de zomerse buitenlucht … Ondanks die ene slechte ervaring die iedereen al wel eens gehad heeft zullen de meesten onder ons aan de voorbije reis vooral positieve associaties overhouden. En dat is voor een groot deel te danken aan de diensten van een snel groeiende economische sector die ervoor zorgt dat je reis overal ter wereld vlot verloopt. Een opsteker voor landen in het zuiden, zal je zeggen, want ze krijgen hiermee toch behoorlijk wat inkomsten binnen. Maar dat is helaas fout. Want het overgrote deel van de sector is in westerse handen. En er is een zorgwekkende ontwikkeling op til die de scheve verhoudingen verder uit balans dreigt te trekken. Die ontwikkeling wordt aangeduid met één letterwoord : GATS.
Ga maar na : vliegtuigticket, transport ter plaatse, verblijf (slapen en eten), gebruik van sportfaciliteiten, souvenirs, entreegelden van bezienswaardigheden, inhuren van gidsen enz. Allemaal slokken ze grote brokken van je vakantiebudget op. En niet te vergeten, een hele reeks andere diensten die ook profiteren van jouw reis : financiële diensten (geldwisselaars, kredietkaart- en andere netwerken), communicatiediensten, aankoop van speciaal reismateriaal (zeg maar AS-Adventure en dies meer), reisgidsen en kaarten, allerlei taksen, visakosten enz. Al deze diensten stellen een pak mensen te werk en zijn een niet te onderschatten bron van inkomsten voor de ontvangende landen – voor nogal wat landen zelfs de voornaamste. De meeste ontwikkelingslanden hebben dan ook een handelstekort in de dienstensector (ze voeren meer in dan ze uitvoeren), behalve in twee sectoren :
1) de toeristische sector, waarvan de groei vooral lijkt te komen van de toegenomen interesse voor exotische bestemmingen en de afgenomen transportkosten.
2) Het geld dat migranten opsturen naar hun families die achterbleven
De toeristische krachtpatsers
Maar nu het slechte nieuws : in de toeristische sector controleren welgeteld 4(!) bedrijven 80% van de wereldmarkt : Airtours, Thomson, First Choice en Tomas Cook. Deze vier multinationals romen dus het grootste gedeelte van de winst af voor de landen waar ze hun klanten naar toe sturen. De grote concentratie is het gevolg van de enorme hoeveelheden kapitaal en de uitgebreide netwerken die nodig zijn om de technologische voorsprong te behouden, om een uitgebreid net aan diensten te kunnen leveren en om de schaalvoordelen op peil te houden. De trend van fusies en overnames heeft de positie van deze grote spelers nog versterkt. Want met hun economische macht beschikken ze ook over een sterke onderhandelingspositie naar de diverse overheden toe. Zo kunnen ze bij lokale overheden enerzijds gunstige belastingrégimes afdingen en anderzijds eisen stellen naar basisinfrastructuur : moderne luchthavens met degelijke incheckfaciliteiten, aanvoer van nutsvoorzieningen naar toeristische centra, vaak in energiearme gebieden, wegenaanleg naar die centra die meestal verder geen economisch nut hebben. Stuk voor stuk investeringen die handen vol geld kosten en waarvoor het land in kwestie dure leningen moet aangaan bij westerse banken. Buiten wat werkgelegenheid voor laaggeschoolden heeft de lokale bevolking er weinig of niets aan.
De multinationals wenden hun sterke positie nog op andere plaatsen aan. Onder meer op internationale fora zoals de WHO (Wereld handel organisatie). In deze machtige organisatie worden afdwingbare regels opgelegd aan het internationale handelsverkeer, bovendien beslechten ze ook handelsgeschillen op basis van deze regels. Het grootste probleem met deze organisatie is haar illegitimiteit en de manier waarop de regels die ze bepaald tot stand komen. De WHO bestaat niet uit verkozen vertegenwoordigers van de aangesloten volkeren. Alle beslissingen worden er genomen door technocraten die in opdracht van regeringen afdwingbare regels uitvaardigen waar naar alle aangesloten landen zich moeten schikken op straffe van zware boetes, het niet uitkeren van leningen door IMF en Wereldbank enz. Bovendien zijn die regels steeds heel complex en uitgebreid, worden ze genomen in kleine achterkamertjes, is er geen enkele democratische controle en kunnen ze niet ongedaan gemaakt worden. Als je dan weet dat de meeste landen uit het zuiden met moeite één of enkele mensen kunnen afvaardigen terwijl Europa en de Verenigde Staten steeds een delegatie van enkele honderden specialisten naar de onderhandelingsronde sturen. Die enkele vertegenwoordigers moeten dan het hele scala aan behandelde onderwerpen beheersen en proberen aanwezig te zijn op de tientallen vergaderingen die overal tegelijk plaats vinden. Pogingen van ontwikkelingslanden om zich te verenigen tegen de overmacht hebben tot dusver niet veel opgeleverd omdat de individuele druk vanwege de economische grootmachten om regels goed te keuren erg groot is.
De volgende onderhandelingen in Cancun, Mexico, van 10 tot 14 september zijn cruciaal. Ze gaan over de liberalisering van de diensten, en daarmee bedoelen we wel degelijk alle diensten: ook watervoorziening, onderwijs, gezondheidszorg enz. De ondertussen beruchte GATS (General Agreement on Trade in Services) is een akkoord dat haast vanzelfsprekend geschreven is op maat van de Europese en Noord-Amerikaanse industriële lobbygroepen. Onder meer voor het toerisme, de belangrijkste bron van inkomsten voor vele arme landen, tekent zich een echt doembeeld af.
Water voor de toeristen
La Lorena op het schiereiland Guanacaste in noordwest Costa Rica is een waar tropisch paradijs. De toeristische industrie bloeit. Maar achter de kustlijn gaat het leven als vanouds zijn gang. Of toch bijna… In augustus 2000 werden een aantal dorpen opgeschrikt door de bouw van een pijplijn naar de kust toe. Een hotelcomplex was heel diepe putten aan het graven in de ondergrondse waterreserves met de bedoeling om dat water naar de hotels te brengen, voor het onderhoud van tuinen en golfterreinen en voor de toeristische industrie.
Het hotelbedrijf had de toestemming van de lokale overheid maar niet van de nationale overheid. Nochtans moest die toestemming eerst bekomen worden. De toestemming gold voor 60 liter per seconde - de pijplijn is goed voor 350 liter per seconde. Guanacaste is een droge zone met zeer weinig regenval. De plaatselijke bevolking heeft leren omgaan met die droogte. De mensen vragen zich af hoe hun vertegenwoordigers de toegang konden geven om dit water te gebruiken zonder eerst de bevolking te consulteren. Momenteel kan een land markttoegang geven in de toeristische sector en bepalen dat er maar een beperkt aantal cruiseschepen in bepaalde kwetsbare gebieden mogen varen of eisen dat er een lokale kapitaalinbreng van 51% moet zijn (Denk aan Cuba, dat momenteel overleeft dankzij de inkomsten van het toerisme). Een land kan zelfs monopolies in stand houden.
GATS in een notedop:
In termen van het dienstenakkoord valt toerisme onder “modus 2,” wat wil zeggen dat bvb Indonesië toeristische diensten verkoopt aan buitenlandse toeristen. Het land ‘exporteert’ dus een dienst, alhoewel de gebruiker van die dienst (de toerist) zich naar Indonesië toe begeeft. In het opzet van de GATS moeten alle diensten geliberaliseerd worden. Dat wil zeggen privatisering, vrije markttoegang zonder beperkingen en geen beschermingsmaatregelen om wat voor redenen ook, ecologisch, sociaal of gewoonweg om de eigen industrie te beschermen. Al deze beschermingsmaatregelen worden letterlijk omschreven als “onnodig handelsbelemmerend.” Een land wil een investeerder verplichten lokale werknemers in dienst te nemen? Of het wil broze ecologische gebieden beschermen door toeristische exploitatie in te perken? Of zelfs akkoorden afsluiten met een inheemse bevolkingsgroep zodat deze haar rituele gronden beschermd zou zien? Vergeet het: “onnodig handelsbelemmerend.” Met andere woorden: het hele akkoord legt de weg open naar een uitverkoop aan de multinationals en is een ontkenning van het hele gedachtegoed dat aan de basis ligt van Duurzaam Toerisme. De praktijk leert overigens dat veel landen in de voorafgaande onderhandelingen niet veel acht geslagen hebben op de draagwijdte van die markttoegang. In de EU hebben alleen Spanje, Griekenland, Portugal en Italië voorbehoud gemaakt bij de markttoegang in de toeristische sector en de kleinhandel, en dan nog enkel voor historische en artistiek waardevolle sites, niet voor waardevolle landschappen of biotopen. De kans is dan ook groot dat overheden de toevloed van hotels of souvenirwinkels in bepaalde gebieden niet zullen kunnen beperken. Hetzelfde valt te vrezen voor het beslag dat grootschalige toeristische projecten leggen op het schaarse water om hun plantsoenen, zwembaden en golfterreinen te voorzien. Ze hebben m.a.w. geen uitzonderingen aangevraagd en laten dus de GATS binnen dringen in hun binnenlandse wetgeving.
Neen, het grootschalige protest tegen de WHO-onderhandelingen is geen product van een stelletje wereldvreemde naïevelingen, het gaat om een regelrechte machtsovername. En wat het toerisme betreft, het zou wel eens kunnen dat onze manier van reizen hier even goed op het spel staat, naast het inkomen van al die duizenden mensen in het zuiden waar we, elke reis weer, mee samenwerken.
Ga maar na : vliegtuigticket, transport ter plaatse, verblijf (slapen en eten), gebruik van sportfaciliteiten, souvenirs, entreegelden van bezienswaardigheden, inhuren van gidsen enz. Allemaal slokken ze grote brokken van je vakantiebudget op. En niet te vergeten, een hele reeks andere diensten die ook profiteren van jouw reis : financiële diensten (geldwisselaars, kredietkaart- en andere netwerken), communicatiediensten, aankoop van speciaal reismateriaal (zeg maar AS-Adventure en dies meer), reisgidsen en kaarten, allerlei taksen, visakosten enz. Al deze diensten stellen een pak mensen te werk en zijn een niet te onderschatten bron van inkomsten voor de ontvangende landen – voor nogal wat landen zelfs de voornaamste. De meeste ontwikkelingslanden hebben dan ook een handelstekort in de dienstensector (ze voeren meer in dan ze uitvoeren), behalve in twee sectoren :
1) de toeristische sector, waarvan de groei vooral lijkt te komen van de toegenomen interesse voor exotische bestemmingen en de afgenomen transportkosten.
2) Het geld dat migranten opsturen naar hun families die achterbleven
De toeristische krachtpatsers
Maar nu het slechte nieuws : in de toeristische sector controleren welgeteld 4(!) bedrijven 80% van de wereldmarkt : Airtours, Thomson, First Choice en Tomas Cook. Deze vier multinationals romen dus het grootste gedeelte van de winst af voor de landen waar ze hun klanten naar toe sturen. De grote concentratie is het gevolg van de enorme hoeveelheden kapitaal en de uitgebreide netwerken die nodig zijn om de technologische voorsprong te behouden, om een uitgebreid net aan diensten te kunnen leveren en om de schaalvoordelen op peil te houden. De trend van fusies en overnames heeft de positie van deze grote spelers nog versterkt. Want met hun economische macht beschikken ze ook over een sterke onderhandelingspositie naar de diverse overheden toe. Zo kunnen ze bij lokale overheden enerzijds gunstige belastingrégimes afdingen en anderzijds eisen stellen naar basisinfrastructuur : moderne luchthavens met degelijke incheckfaciliteiten, aanvoer van nutsvoorzieningen naar toeristische centra, vaak in energiearme gebieden, wegenaanleg naar die centra die meestal verder geen economisch nut hebben. Stuk voor stuk investeringen die handen vol geld kosten en waarvoor het land in kwestie dure leningen moet aangaan bij westerse banken. Buiten wat werkgelegenheid voor laaggeschoolden heeft de lokale bevolking er weinig of niets aan.
De multinationals wenden hun sterke positie nog op andere plaatsen aan. Onder meer op internationale fora zoals de WHO (Wereld handel organisatie). In deze machtige organisatie worden afdwingbare regels opgelegd aan het internationale handelsverkeer, bovendien beslechten ze ook handelsgeschillen op basis van deze regels. Het grootste probleem met deze organisatie is haar illegitimiteit en de manier waarop de regels die ze bepaald tot stand komen. De WHO bestaat niet uit verkozen vertegenwoordigers van de aangesloten volkeren. Alle beslissingen worden er genomen door technocraten die in opdracht van regeringen afdwingbare regels uitvaardigen waar naar alle aangesloten landen zich moeten schikken op straffe van zware boetes, het niet uitkeren van leningen door IMF en Wereldbank enz. Bovendien zijn die regels steeds heel complex en uitgebreid, worden ze genomen in kleine achterkamertjes, is er geen enkele democratische controle en kunnen ze niet ongedaan gemaakt worden. Als je dan weet dat de meeste landen uit het zuiden met moeite één of enkele mensen kunnen afvaardigen terwijl Europa en de Verenigde Staten steeds een delegatie van enkele honderden specialisten naar de onderhandelingsronde sturen. Die enkele vertegenwoordigers moeten dan het hele scala aan behandelde onderwerpen beheersen en proberen aanwezig te zijn op de tientallen vergaderingen die overal tegelijk plaats vinden. Pogingen van ontwikkelingslanden om zich te verenigen tegen de overmacht hebben tot dusver niet veel opgeleverd omdat de individuele druk vanwege de economische grootmachten om regels goed te keuren erg groot is.
De volgende onderhandelingen in Cancun, Mexico, van 10 tot 14 september zijn cruciaal. Ze gaan over de liberalisering van de diensten, en daarmee bedoelen we wel degelijk alle diensten: ook watervoorziening, onderwijs, gezondheidszorg enz. De ondertussen beruchte GATS (General Agreement on Trade in Services) is een akkoord dat haast vanzelfsprekend geschreven is op maat van de Europese en Noord-Amerikaanse industriële lobbygroepen. Onder meer voor het toerisme, de belangrijkste bron van inkomsten voor vele arme landen, tekent zich een echt doembeeld af.
Water voor de toeristen
La Lorena op het schiereiland Guanacaste in noordwest Costa Rica is een waar tropisch paradijs. De toeristische industrie bloeit. Maar achter de kustlijn gaat het leven als vanouds zijn gang. Of toch bijna… In augustus 2000 werden een aantal dorpen opgeschrikt door de bouw van een pijplijn naar de kust toe. Een hotelcomplex was heel diepe putten aan het graven in de ondergrondse waterreserves met de bedoeling om dat water naar de hotels te brengen, voor het onderhoud van tuinen en golfterreinen en voor de toeristische industrie.
Het hotelbedrijf had de toestemming van de lokale overheid maar niet van de nationale overheid. Nochtans moest die toestemming eerst bekomen worden. De toestemming gold voor 60 liter per seconde - de pijplijn is goed voor 350 liter per seconde. Guanacaste is een droge zone met zeer weinig regenval. De plaatselijke bevolking heeft leren omgaan met die droogte. De mensen vragen zich af hoe hun vertegenwoordigers de toegang konden geven om dit water te gebruiken zonder eerst de bevolking te consulteren. Momenteel kan een land markttoegang geven in de toeristische sector en bepalen dat er maar een beperkt aantal cruiseschepen in bepaalde kwetsbare gebieden mogen varen of eisen dat er een lokale kapitaalinbreng van 51% moet zijn (Denk aan Cuba, dat momenteel overleeft dankzij de inkomsten van het toerisme). Een land kan zelfs monopolies in stand houden.
GATS in een notedop:
In termen van het dienstenakkoord valt toerisme onder “modus 2,” wat wil zeggen dat bvb Indonesië toeristische diensten verkoopt aan buitenlandse toeristen. Het land ‘exporteert’ dus een dienst, alhoewel de gebruiker van die dienst (de toerist) zich naar Indonesië toe begeeft. In het opzet van de GATS moeten alle diensten geliberaliseerd worden. Dat wil zeggen privatisering, vrije markttoegang zonder beperkingen en geen beschermingsmaatregelen om wat voor redenen ook, ecologisch, sociaal of gewoonweg om de eigen industrie te beschermen. Al deze beschermingsmaatregelen worden letterlijk omschreven als “onnodig handelsbelemmerend.” Een land wil een investeerder verplichten lokale werknemers in dienst te nemen? Of het wil broze ecologische gebieden beschermen door toeristische exploitatie in te perken? Of zelfs akkoorden afsluiten met een inheemse bevolkingsgroep zodat deze haar rituele gronden beschermd zou zien? Vergeet het: “onnodig handelsbelemmerend.” Met andere woorden: het hele akkoord legt de weg open naar een uitverkoop aan de multinationals en is een ontkenning van het hele gedachtegoed dat aan de basis ligt van Duurzaam Toerisme. De praktijk leert overigens dat veel landen in de voorafgaande onderhandelingen niet veel acht geslagen hebben op de draagwijdte van die markttoegang. In de EU hebben alleen Spanje, Griekenland, Portugal en Italië voorbehoud gemaakt bij de markttoegang in de toeristische sector en de kleinhandel, en dan nog enkel voor historische en artistiek waardevolle sites, niet voor waardevolle landschappen of biotopen. De kans is dan ook groot dat overheden de toevloed van hotels of souvenirwinkels in bepaalde gebieden niet zullen kunnen beperken. Hetzelfde valt te vrezen voor het beslag dat grootschalige toeristische projecten leggen op het schaarse water om hun plantsoenen, zwembaden en golfterreinen te voorzien. Ze hebben m.a.w. geen uitzonderingen aangevraagd en laten dus de GATS binnen dringen in hun binnenlandse wetgeving.
Neen, het grootschalige protest tegen de WHO-onderhandelingen is geen product van een stelletje wereldvreemde naïevelingen, het gaat om een regelrechte machtsovername. En wat het toerisme betreft, het zou wel eens kunnen dat onze manier van reizen hier even goed op het spel staat, naast het inkomen van al die duizenden mensen in het zuiden waar we, elke reis weer, mee samenwerken.
zondag, april 27, 2003
Duurzame handel
Duurzame reizigers als we zijn, willen we dat vaak ook doortrekken naar thuis. We hebben met andere woorden vaak ook een boontje voor duurzaamheid in ons dagelijks leven. En al lijkt het streefdoel vaak een onbereikbaar fort omringd door een massa aan praktische bezwaren, toch kan je versteld staan van alles dat je wél kan doen zonder daarvoor je hele consumptiepatroon op zijn kop te zetten.
Of nog: de armoede die we op reis in het zuiden vaak tegenkomen is voor een groot deel te wijten aan de slechte handelsvoorwaarden op internationaal vlak. Ondertussen bestaan er heel wat bekende en minder bekende organisaties die duurzame producten aanbieden. Hieronder een overzichtje van waar je deze organisaties kan vinden op het net. http://www.goedewaar.nl
Vereniging van consumenten die streeft naar mens-, dier- en milieuvriendelijke consumptie en productie. Eerlijke voeding, schone kleding en geen Gentech produkten. Alles wat je ooit wilde weten over voedseladditieven (wat betekenen al die E-nummers?) of de duurzaamheid van zoiets alledaags als jeans. Met andere woorden: kopen met voorkennis.
http://www.fairtrade.be
Duizenden boeren en ambachtslieden uit Afrika, Zuid-Amerika en Azië werken met liefde voor Fair Trade. Want ze ontvangen respect. En een faire prijs. Duizenden klanten in Vlaanderen kopen Fair Trade met liefde. Om de zorg. Om de kwaliteit. En om de uitgangspunten van de Fair Trade Organisatie. Alles over de geschenkartikelen, voedingsproducten en de overbekende koffie.
http://www.oww.be
Oxfam Wereldwinkels. De bekendste organisatie in Vlaanderen met info over alle producten en campagnes. Ook vindt je er rechtstreekse informatie over de producenten van de producten die je in de wereldwinkels koopt.
http://www.fairtrade.net
De internationale organisatie die de standaarden zet voor duurzame handel: Ze doet ook de certifiëring van de producten. Meer dan 800.000 producenten en hun onderaannemers in meer dan 40 landen profiteren van het label ‘fairtrade.’ Daarmee helpen ze mee aan de ontwikkeling van duizenden boeren.
http://www.fairtrade.org.uk/standards.htm
Als je wil weten hoe het systeem van de internationale standaarden werkt dan vindt je hier een overzicht van het hele proces, inclusief ontstaansgeschiedenis.
Of nog: de armoede die we op reis in het zuiden vaak tegenkomen is voor een groot deel te wijten aan de slechte handelsvoorwaarden op internationaal vlak. Ondertussen bestaan er heel wat bekende en minder bekende organisaties die duurzame producten aanbieden. Hieronder een overzichtje van waar je deze organisaties kan vinden op het net. http://www.goedewaar.nl
Vereniging van consumenten die streeft naar mens-, dier- en milieuvriendelijke consumptie en productie. Eerlijke voeding, schone kleding en geen Gentech produkten. Alles wat je ooit wilde weten over voedseladditieven (wat betekenen al die E-nummers?) of de duurzaamheid van zoiets alledaags als jeans. Met andere woorden: kopen met voorkennis.
http://www.fairtrade.be
Duizenden boeren en ambachtslieden uit Afrika, Zuid-Amerika en Azië werken met liefde voor Fair Trade. Want ze ontvangen respect. En een faire prijs. Duizenden klanten in Vlaanderen kopen Fair Trade met liefde. Om de zorg. Om de kwaliteit. En om de uitgangspunten van de Fair Trade Organisatie. Alles over de geschenkartikelen, voedingsproducten en de overbekende koffie.
http://www.oww.be
Oxfam Wereldwinkels. De bekendste organisatie in Vlaanderen met info over alle producten en campagnes. Ook vindt je er rechtstreekse informatie over de producenten van de producten die je in de wereldwinkels koopt.
http://www.fairtrade.net
De internationale organisatie die de standaarden zet voor duurzame handel: Ze doet ook de certifiëring van de producten. Meer dan 800.000 producenten en hun onderaannemers in meer dan 40 landen profiteren van het label ‘fairtrade.’ Daarmee helpen ze mee aan de ontwikkeling van duizenden boeren.
http://www.fairtrade.org.uk/standards.htm
Als je wil weten hoe het systeem van de internationale standaarden werkt dan vindt je hier een overzicht van het hele proces, inclusief ontstaansgeschiedenis.
Abonneren op:
Posts (Atom)