Koraalriffen, kanariepietjes voor de wereld

Iedereen die zich ooit in een duikpak heeft gehesen om zich vervolgens te laten zakken in de gewijde stilte van de oceaan kent het gevoel. Elk die zich bevrijd wist van het gewicht van de zuurstofflessen in de gewichtloosheid van het ondermaanse kent de unieke ervaring: meegetroond worden door een school zilverkleurige vissen en als een logge zeppelin te glijden over de immense onderwaterstad die een groot koraalrif is. Ik heb het geluk gehad om in de jaren '90 van de vorige eeuw verschillende van die unieke eco-systemen te mogen aanschouwen en, godbetert, aan te raken. Met trillende handen, als een vreemdeling in een vreemd land.

De tijdsaanduiding is belangrijk want nu staat er een einddatum op het bestaan van die wondere wereld die zo belangrijk is voor de rijkdom van de oceanen op aarde. Nog 50 jaar en dan is het definitief gedaan. Het spreekwoordelijke kanariepietje zal dan definitief van zijn stokje gevallen zijn.

De kans is dus reëel dat onze kinderen binnen 20 jaar zeer veel geld zullen moeten betalen om in colonne langs een raam te schuifelen in Aquatopia. Achter dat raam een kunststoffen afkooksel van wat lijkt op een koraalrif met daarboven een handvol gefrustreerde vissen die verdwaasd rondjes zwemmen. Dat doembeeld wordt almaar duidelijker naar voor geschoven. Nu recent door een aantal Australische onderzoekers die het Great Barrier Reef, het grootste koraalrif ter wereld al jaren volgen. Tussen haakjes: in Australië bracht het riftoerisme in 2006 4 miljoen euro op...

Lees ook het IPS bericht: "Dood Great Barrier Reef kost Australië 37 miljard dollar"