Ze zullen ons hier missen in India. Niemand meer om aan te staren of op de gevoelige plaat vast te leggen. Tientallen keren zijn we gefilmd, gefotografeerd. alsof we Brangelina en kids zelve zijn. Terwijl we iets zitten te drinken, op de paarden, langs het meer. Ze stoppen er zelfs een auto of een bus voor. Nationaal bekende toeristische sites als watervalen en schildpadvormige rotsen verdwijnen in het niets. Vier bleekscheten, twee grote en twee mini, wat een schitterend zicht. Ja, in andere plaatsen op de wereld voel je vaak plaatsvervangende schaamte als je toeristen ongegeneerd foto's ziet trekken van de plaatselijke bevolking. Hier in India is het omgekeerd. Tijdens onze vierde en laatste week in India laten we het niet meer over onze kant gaan en gebaren we van 'neen' naar iedereen die weer eens ostentatief zijn vrienden aanstoot, naar ons wijst en vervolgens zijn camera of gsm bovenhaalt. In dit enorme land van een miljard inwoners zijn enkele honderdduizenden buitenlandse bezoekers nog steeds een voldoende rariteit. Zeker als ze hun mini-versies van zichzelf bij hebben, want eerlijk gezegd, dat hadden ze niet gedacht dat die er ook waren. Maar goed, we mogen niet te sarcastisch zijn want doen we het zelf ook niet massaal? Wat is er in godsnaam meer fascinerend dan andere wezens die zo duidelijk anders zijn maar toch zo erg op ons lijken. Nog meer dan chimpansees, gorilla's of bavianen. Mensen natuurlijk, bij voorkeur van een andere huidskleur, met een ander voorkomen en andere gedragingen. We kunnen het niet helpen: onwillekeurig vragen we ons af hoe deze wezens het leven beleven. En dan willen we ze fotograferen om uit te pakken met het feit dat we ons tussen die vreemdelingen hebben bewogen. Het is des menschen. Ook voor Indiase mensen.
.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten